فصل ششم: خشم و غضب در معامله گری

از نیویورک تایمز مقاله ای در سال 2002 منتشر شده که می گوید وقتی سهام آمریکا در اثر دات کام شکست خورد و سقوط شدید کرد، بیشتر کمپانی ها ورشکست شدند و 80 درصد سهام شرکت های خوب مثل اپل و مایکروسافت از بین رفت این را می گوید آیا سرمایه داران عصبانی باید بوش را مقصر بدانند یا نه؟ با توجه به اینکه میلیون ها آمریکایی حاصل عمر خود را که در وال استریت گذاشته بودند برای بازنشستگی از دست دادند عصبانی هستند و بوش و رئیس شرکت ها را مقصر می دانند که قسمت سهام را در وال استریت کنترل می کنند و این طبیعی است که آنها بوش و رئیس فدرال ریزرو و رئیس شرکت ها را مقصر بدانند و آنها همه را مقصر می دانند غیر از خودشان که تصمیم گرفتند سریع پولدار شوند بدون اینکه تجربه و آموزش داشته باشند تا بتوانند ریسک را مدیریت کنند. این حق که آنها درست هستند و بقیه غلطند و باید بقیه را سرزنش کنند و اینکه آنها هستند که قربانی دسیسه ها شدند مشکلی را حل نمی کند و پول آنها بر نمی گردد.

شخص عصبانی که احساس عدم کنترل می کند و احساس اینکه قدرت کافی ندارد و از نظر شخصیتی کمبود احساس می کند عصبانیت خودش را روی فرد و موقعیت بیرونی و خارج از حیطه کار قرار می دهد و می گوید تقصیر زمان بود یا دولت یا بروکر یا سیستم معاملاتی یا مارکت و اساتید من و غیره.

در این فصل اشاره شد که مارکت و زمانه به احساسات ما اهمیت نمی دهد و راه خودش را می رود و لذا خشم به جای اینکه تمرکز بدهد ما را روی اقدام عملی و مفید اتفاقاً تمرکز ما را از بین می برود و با اقدامات نسنجیده مشکلاتمان را افزایش می دهد. ترس و بقیه احساسات یک نقش محافظتی دارد و مثل آلارام اخطار می دهد جایی ایراد دارد و ما باید دنبال چاره باشیم و چاره این است که تمرکز کنیم و واقع بینانه و به طور ریشه ای با قضیه برخورد کنیم.

مثلاً اگر سیستم نداریم سیستم پیدا کنیم یا اگر آموزش ندیدیم آموزش ببینیم و اگر سیستم ایراد دارد مشکلش را حل کنیم و برای هر مشکلی راه حلی دارد و ما باید درمان اصلی را پیدا کنیم و ما باید از احساساتمان استفاده کنیم و آنها را بسنجیم و قبول کنیم و بعد به فکر قانع کردن و رفع مشکل باشیم.

نه اینکه احساساتمان را تشدید کنیم. مثلاً تبدیل خشم به کنجکاوی، انجام عمل خوب و مفید، نگاه کردن به کل قضیه و اینکه همه چیز گذرا است، دقت کردن به پاسخ های بدن و اثراتی که خشم به بدن می گذارد و اینکه اگر ما خشم را بروز دهیم یا ندهیم برای ما مضر است و عوارض متعدد جسمی و روحی دارد. مثالی در مورد معامله گر عصبانی زند که مشکلات کار را به خانه می برود و مشکلات خانه را به کار می برد و گفتند سرمایه داران عصبانی کارشان سرزنش کردن و تقصیر به به گردن دیگری انداختن است که هر چیزی را تقصیر دولت یا سیستم یا رئیس فدرال ریزرو و … می اندازند. به جای اینکه مشکل را روی خودشان تمرکز دهند چون سرمنشأ همه مشکلات ما هستیم و ما باید قبول مسئولیت کنیم و اگر مشکلی هست ما باید رفعش کنیم و مقصر دانستن چیزی در بیرون ما دردی را دوا نمی کند.

یک مانی منیجر و آنالیست با هم بحث می کنند. مانی منیجر کسی است که پول حجم زیاد را مدیریت می کند و معمولاً آنالیستی را استخدام می کند که آنالیست چه فاندامنتال باشد و چه تکنیکال به او توصیه هایی می کند که حالا که مثلاً مشکلی پیش آمده و پول از دست داده تقصیر را به گردن آنالیست می اندازد و او می گوید من پیشگو نیستم و فقط با چیزهایی که در دسترس دارم آنالیز می کنم و توصیه می دهم و آنالیست تقصیر را گردن شرکت ها می اندازند که گزارش هایشان دقیق نیست و این دور باطل ادامه دارد. وقتی این بحث ادامه پیدا کند و هیچکدام دقت نکنند که مسئولیت هرکدام در این واقعه چیست و آنرا درک کنند هیچوقت نمی توانند کارشان را بهبود ببخشند. ممکن است با تقصیر را گردن هم انداختن احساس بهتری کنند اما شرایط بهتر نمی شود مگر اینکه مسئولیت و اشتباهشان را بپذیرند و در آینده طوری عمل کنند که بهتر از این باشند. این چیز جدیدی نیست و از اول خلقت بشریت آدم، حوا را مقصر می دانست برای از بهشت رانده شدن و حوا شیطان را و این قضیه را ما تا به امروز ادامه می دهیم و مسئولیت اشتباهمان را نمی پذیریم و اشکال سرزنش کردن دیگران یا مقصر دانستن آنها این است که شما تمرکز را در جایی بیرون خودتان می گذارید و اگنداریدر مشکل آنها هستند یا دیگران و شما نیستید لذا شما هیچ کنترلی ندارید.

لذا شما با این دید چگونه می توانید بهبود ببخشید اگر شما خودتان را مقصر نمی دانید و خودتان را کنار می کشید و فقط با خشم و عصبانیت بقیه را مقصر می دانید و و لازم است یک معامله گر مسئولیت تمام کارها را بپذیرد نه تنها زبانی بلکه در عمل و در فکر و … . یک معامله گر نمی تواند یک سیاستمدار باشد چون سیاستمدارها وقتی پشت میز سخنرانی می روند و اعلام می کنند مسئولیت کامل دارند برای وقایعی که اتفاق افتاده اما در عمل کاری نمی کنند و فقط یک شعار سرگرم کننده است که به حرفه سیاستمداری می آید اما شما به عنوان یک معامله گر، مسئول تمام اعمال گذشته حال و آینده خودتان هستید و زمانی که این مسئولیت را پذیرفتید می توانید چاره و دردی برای مشکلات آینده پیدا کنید و در این زمان تغییر لازم در شما شروع می شود.

بعضی معامله گرها هستند که خودشان را سرزنش می کنند و مرتب خود را مقصر قلمداد می کنند به صورت زبانی اما فقط در مرحله زبانی می ماند بدون اینکه مسئولیت را قبول کنند و موقعیت را بسنجد و توجه کنند به اینکه چه چیزی باعث اشکال می شود و بروند و آن را رفعش کنند تا تکرار نشود. لذا معامله گر مسئول همیشه این سوال را از خودش می پرسد که من چگونه می توانم این کار را در آیند بهتر انجام دهم یا من چگونه می توانم از تکرار این شتباه در آینده جلوگیری کنم و علم به این می گوید مسئولیت کامل فردی یعنی چیزی که فرد خودش درک می کند بدون اینکه دیگران را سرزش کند و چار جویی می کند و اقدام عملی برای حلش می کند.