فصل دوم: طمع

 فصل دوم: طمع

طمع یک نیاز غیرمنطقی است که خارج از حد کنترل است. طمع هیچوقت سیراب نخواهد شد بخاطر اینکه ما وقتی چیزی را می خواهیم و به دست می آوریم هیچوقت احساس بی نیازی از آن را نخواهیم کرد. در معامله گری یکی از مشکلات مهم از دست دادن فرصت است ولی باید فرق قائل شویم که ما می خواهیم فرصت خوب به دست بیاوریم یا اینکه دچار طمع بشویم و این مسئله را با هشت مثال بیان می نماییم.

مثال یک

وقتی فردی یک قرارداد را می بندد و تصمیم می گیرد که آن را به پنج عدد برساند تا بیشتر سود کند ولی اگر آن فرد به دوره ضرر برسد همه استراتژی هایش به هم می خورد و ضررش پنج برابر می شود.

مثال دو

شما یک سهام با یک سود خوب فروخته اید ولی آن سهم شروع می کند به بالا رفتن ولی شما یک احساس خیلی بدی دارید که این احساس آن قدر بد است که نمی گذارد شما دنبال فرصت های دیگری باشید.

مثال سه

هر باری که یک فرصت خوبی را از دست می دهید به شدت دچار اضطراب می شوید و شما به آن فرصت های خوب که به دست آورده اید فکر نمی کنید و تمرکز می کنید روی چیزی که از دست داده اید.

مثال چهار

وقتی ما به خاطر چیزی ضرر داده ایم شروع می کنیم برای جبران آن. برای همین شروع می کنید به خریدن سهم بدون هیچ استراتژی خاص.

مثال پنج

وقتی شما چیزی را از طریق دوستانتان راجع به یک سهم شنیدید هیجان زده می شوید و بدون اینکه آن کار را تجزیه و تحلیل کنید شروع به خرید آن می کنید. در آن حال سهم شروع می کند به افت کردن و شما شروع می کنید به خرید بیشتر و می گویید که حتما آن سهم بالا خواهد رفت.

مثال شش

شما یک سیستم معامله گری را شروع می کنید به تست کردن که به نظر خوب می آید. ولی چون آن تست تکمیل نشده شروع می کنید به خرید کردن با پول عملی. بعد نتیجه آن تست خوب در نمی آید بخاطر اینکه نتیجه تست به اتمام نرسیده بوده است.

مثال هفت

دوستان ما به ما زنگ می زنند و می گویند یک سهم خوب دارند که به شدت بالا خواهد رفت و ما سوال می کنیم که قیمت آن سهم چند است که این سوال یک سوال اشتباه است و او جواب می دهد که این سوال را نپرس بلکه بگو این سهم به کجا خواهد رفت که جواب سوال کاملاً روی طمع تمرکز دارد. ما باید بپرسیم معیار انتخاب این سهم چه چیزی بوده است و در کدام نقطه است میزان سود آن به ضرر آن.

مثال هشت

شما می بینید که همسایه یا دوستانتان پول زیادی از مارکت به دست می آورند و شما می روید پول قرض می گیرید و شروع می کنید به خرید کردن. ولی بعد از مدتی شروع می کنید به ضرر دادن.

شما از این هشت حالت کدام یک را انجام داده اید یا حداقل یک کدام از آن را انجام داده اید یا چیزی مشابه آن را انجام داده اید؟ اگر جواب مثبت است، شما تحت کنترل طمع بوده اید یا یک نیاز خواستن شدید که یک رویای غیرقابل واقعی و با شکوه که ما را طلسم کرده بوده است. اگر شما هیچ کدام از این ها را نداشته اید پس من به شما خواهم گفت که تو وارد مارکت نیستی و عاری از طمع هستی. برای اینکه وارد مارکت بشویم باید یک حداقل از طمع را داشته باشیم تا آن ریسک را قبول کنیم.

بدون آن حداقل طمع، هیچ دلیل و علاقه ای وجود ندارد که آن ریسک را بکنیم و پول خود را به حساب بانکی می گذاریم و سود آن را بدون ریسک در اختیار خواهیم داشت. ما باید هشیار باشیم نسبت به فرصت ها و به سمت آن ها برویم و آنها را از دست ندهیم و باید به مقدار کم راضی باشیم و این چیزی است که می تواند به ما هدف و انگیزه بدهد. مشکل، مشکل بیش از حد آن است. درست مثل ترس که به دلیل عدم جرئت کسی نمی تواند وارد مارکت شود و باید با احتیاط وارد بازار شد. طمع شمشیر دو لبه ایست که از یک طرف باعث موفقیت و از طرف دیگر باعث اشکال می شود. مقدار کم طمع خوب است که ما به آن می گوییم راضی بودن.

در آن صورت ما دنبال ریسک نیستیم. و ما باید قسمت خوب این شمشیر را استفاده کنیم و از آن قسمت دیگر پرهیز کنیم. این مانند مثال یک شکارچی است که می خواهد دنبال یک پرنده برود یا یک پرنده را شکار کرده و هنوز وقتی به خانه نرسیده است دنبال دومی می رود و پرنده اول نیز از دست او فرار می کند و حیرت زده است و ناراحت از اینکه چرا به سراغ دومی رفته و آن شکار اول را از دست داده.

در اینجا یک مثالی به وجود می آید. مثال پال که سی هزار دلار خود را دویست هزار دلار می کند و آن روز خاص پیش می آید و تمام پول خود را از دست می دهد و پال می گوید من تحت تسلط شیطان بوده ام و در عرض یک روز کار شش ماه خود را از دست می دهد. پال یک فرصتی را روی چارت می بیند که فکر می کند آن یک فرصت استثنائی است و دیگر پیش نخواهد آمد و شروع می کند به افزایش حجم ترید خود خارج از استانداردها و مدیریت مالی خود و وقتی هم ترید بر می گردد به جای اینکه از آن خارج شود شروع می کند به افزایش ظرفیت ترید خود. در حقیقت آن موقع است که همه پول خود را از دست می دهد و این قضیه هر چند وقت یکبار رخ می دهد و باید شروع کند به جمع کردن دوباره آن. این قانون مربوط به ترید است.

اشکال کار سر این است که طمع چشمان ما را می بندد و کور می کند و نابینا می کند نه اینکه نبینیم بلکه آن چیزی را که فکر می کنیم می خواهیم. پال دچار سناریوی معامله گری شده است. پال در حقیقت دچار چاله سناریویی است که خودش آن را ساخته است. بخاطر اینکه آن داستانی را که خودش می گوید باور کرده است و نمی تواند باور کند که برخلاف تصور او می تواند بازار دچار ضرر شود و او با این طرز تفکر است که صد در صد فکرهای او درست است. در حقیقت پال خودش را دچار هیبنوتیزم کرده است که این یک ترید او را به قله های موفقیت خواهد رساند و لذا نمی خواهد از آن جدا شود و این مانند مثال میمونی می ماند که به دنبال یک چیز با ارزش مانند موز داخل یک سوراخ است و وقتی دست خود را داخل آن سوراخ می کند نمی تواند آن را بیرون بیاورد و باعث می شود که او شکار شود. متاسفانه وقتی طمع ترکیب می شود با اینکه با علاقه و امید به اینکه آن ترید یک ترید مثبت است حتی وقتی ترید ضد ما می رود نمی خواهیم قبول کنیم و همینطور در داخل معامله و سیستم می مانیم. در اینجا امید مانند یک خدمتکار فقیر و نابینا و بی اراده در خدمت ما است. مثال بعدی در مورد جان می تواند این مساله را بیان کند. جان یک معامله گری است که موفق است.

روزها معمولاً پنج روز اول هفته کارنامه خوبی دارد و درآمد خوبی دارد ولی با یک ترید در آخر هفته تمام سرمایه خود را از دست می دهد و معمولاً مشکل از اینجا شروع می شود. مثلاً از یک تریدی که باز می ماند و دیر وارد آن می شود، بعد برای اینکه با سود آن را ختم کند نمی تواند از آن خارج شود و برای اینکه یک ترید دیگر را هم مثبت دربیاورد شروع به خرید زیاد سهم می کند و نمی خواهد قبول کند که در ضرر است و همین باعث می شود که سرمایه کل هفته خود را از دست بدهد. بخاطر اینکه اشتباه او ریشه در طمع دارد. در حقیقت طمع خودش را به آن صورت بروز می دهد که نمی خواهیم قبول کنیم که دچار یک ضرر می خواهیم بشویم.

مشکل جان این است که نمی خواهد ضرر بدهد که حتی آن ضرر یک ضرر کوچک است و باقی سرمایه اش را حفظ کند و می خواهد به سرمایه خود اضافه کند. در صورتیکه با یک ضرر کوچک می تواند جلوی ضررهای بزرگتر را بگیرد. در این موارد مثل جان طمع خودش را با امید قاطی می کند و نمی گذارد که ما پیشزفت کنیم.علت اینکه برای خیلی طمع ایجاد می شود این است که یک احساس کمبود در ما وجود دارد که این ایده ای است که ما آن را نداریم و آن حس فراوانی است و نمی تواند به خود بگوید که نیاز به طمع کردن بیش از حد نیست.

اگر احساس فراوانی را به جای کمبود در خودمان داشته باشیم، لازم نیست که دیگر در یک تریدی که داخل آن ضرر افتاده است به صورت سریع تر از آن خارج شویم در حالتی که مارکت جواب نمی دهد و در آن حالت به جنگ مارکت نمی رویم. ما باید این احساس را داشته باشیم که بر روی تریدهای سودده تمرکز کنیم.